Ruim een jaar geleden is het begonnen: urineverlies.

Ik had daar in het begin niet zoveel last van, dacht zelfs nog dit gaat wel over. Maar toen de druppels scheutjes werden en de inlegkruisjes tena-lady’s, werd ik bezorgd. Het ging niet vanzelf over, maar ik deed er verder ook niets aan. Totdat de vakantie een hel werd. Gewoon tijdens het lezen van een boek, urineverlies, niet zomaar een beetje. Nee, zelfs mijn kleding was nat en moest me dus omkleden. Dit gebeurde tijdens deze vakantie soms wel 3 keer op een dag, ik voelde me ellendig. Maar na de thuiskomst nog steeds niets mee gedaan. Ondertussen liep ik wel heel de dag te sproeien met deo en parfum, omdat je bang wordt dat mensen je gaan ruiken. Dit betekende ook gelijk, niet meer op visite gaan (ik mocht eens urine verliezen op hun bank), niet meer uit eten of naar de bioscoop( stel je voor dat ik weer zoveel verlies dat ik me moet omkleden). En ik moest er niet aan denken om op vakantie te gaan (zoveel kleding zou dan mee moeten, want 3x per dag verschonen dan heb je wel wat kleding nodig). Ik ben zelfs deze winter 1 week thuisgebleven van mijn werk, omdat tijdens de hoestbuien het urineverlies zo heftig waren dat er tena-luiers aan te pas moesten komen. Wat heb ik me ellendig gevoeld in die periode.

Tot ik tijdens een werkoverleg in gesprek kwam met een verpleegkundige, die vroeg waarom ik al 2 keer niet op een receptie van een collega was geweest. Ik deed mijn verhaal, ze adviseerde me er mee naar de huisarts te gaan, en zo gedaan. Nu ben ik een half jaar onder behandeling van een bekkenfysiotherapeut. Dit helpt enorm, het is al fijn om met haar vrij over dit onderwerp te kunnen praten. Met de gekregen oefeningen heb ik het al ver onder controle, dit voelt heel erg prettig.

Ik ga weer op visite, naar de bioscoop en op vakantie. Laatst zaten we met een aantal collega’s te kletsen, en ik flapte eruit zoiets van: oh maar dan kan ik niet, want dan moet ik naar de bekkenfysiotherapie. Toen me om de reden gevraagd werd en ik eerlijk vertelde dat het vanwege urineverlies was, was de groep niet meer te houden. Van de 7 collega’s liepen er 4 al bij een bekkenfysiotherapeut, 2 hadden last van urineverlies, en deden daar nog niets mee. Niemand wist van elkaar dat ze bij een bekkenfysiotherapeut liepen, verbazing alom. Ik en mijn andere collega’s zijn nu deze 2 aan het overtuigen dat ze er iets mee moeten doen, omdat je anders in een heel groot isolement komt te zitten.

Waar ik met dit stukje naar toe wil is dat het bespreekbaar wordt. Doe dit in ieder geval met je huisarts. Deze stuurt je dan wel verder naar een bekkenfysiotherapeut. Echt als ik dit eerder had geweten, dat er eigenlijk met simpele oefeningen zoveel leed bespaart kan blijven, had ik het eerder bespreekbaar met mijn huisarts gemaakt.

Groetjes van een bijna niet meer urineverlies- lijdende, toch nog anoniempje.